Jesiennie.

 

Zachłannie chwytam każdy promień słońca.

Ja, fototyp A , która od lat chowałam się przed słońcem, czuję dotkliwie jego brak.

Gdy nad głową stalowa sieć chmur, mam wrażenie ,że się duszę, że ja , to nie ja.

Jakbym się nie obudziła, ale też nie śpię.

Jest jednak w jesieni coś niezwykłego,  coś lirycznego, smutnego i jednocześnie pięknego.

Ratuję się jak mogę przed chandrą.

Cynamon i przyprawa piernikowa w kawie.

Świece na stole.

Fioletowy dzianinowy koc.

Kolorowy szal.

No i muzyka.

Czasem nie rozumiem zupełnie jakim kluczem kieruje się moje serce jeśli chodzi o muzykę.

Teraz non stop słucham przypadkowo znalezionej piosenki z kreskówki The Dragon Hunters The Cure.

Takie espresso muzyczne.

Od razu chce mi się skakać.

Znacie?